Snemma á þessari öld var uppi maður sem hét Björn Ólafsson (dó um 1840). Hann bjó í Málmey og víðar. Hann var afreksmaður mikill og skipasmiður góður.
Sagt er að hann hafi haft ægishjálm í augum. Björn þessi smíðaði fjölda af skipum og bátum. Vandaði hann mjög að því bæði efni og verk. Það sagði hann að ætíð þegar hann var búinn með eitthvert skip kom sami huldumaðurinn í hvert sinn, gekk kringum skipið og gáði grannt að öllu, en snerti aldrei á neinu nema eitt sinn. Björn var þá nýbúinn að smíða byttu. Kom þá huldumaðurinn eins og vant var að gá að smíðinni; gekk hann í kringum byttuna og réttir hönd til hennar og tekur utanum eina röng. Síðan gekk hann burtu. Björn þóttist vita að huldumanninum mundi þykja eitthvað að rönginni, og fór nú að gá að smíði sínu og gætir grandgæfilega að rönginni; getur hann ekkert smíðalíti eða neina galla fundið þar við og lætur hana svo óáhrærða. En svo vildi til að af byttu þessari drukknuðu tveir menn. En af engu öðru skipi sem Björn hafði smíðað drukknaði neinn maður. Þóttist þá Björn sjá hvað huldumanninum þótti að rönginni og að í henni hefði verið manndrápaviður.
