Ólafur reið með björgum fram, villir hann, stillir hann, hitti fyrir sér álfa rann, þar rauður loginn brann, blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.
Þar kom út ein álfamær, villir hann, stillir hann, gulli snúið var hennar hár, þar rauður loginn brann, blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.
"Velkominn, Ólafur liljurós! Gakk í björg og bú með oss"
"Ekki vil ég með álfum búa. Heldur vil ég á Krist minn trúa."
"Bíddu mín um litla stund, meðan ég geng í grænan lund."
Gekk hún sig til arkar, greip upp saxið snarpa.
"Ekki muntu svo héðan fara, að þú gerir oss kossinn spara."
Ólafur laut um söðulboga, kyssti hann frú með hálfum huga.
Hún lagði undir hans herðarblað, í hjarta rótum staðar gaf.
Ólafur leit sitt hjartablóð líða niður við hestsins hóf.
Ólafur keyrði hestinn spora heim til sinnar móður dyra.
Klappar á dyr með lófa sín: "Ljúktu upp, ástarmóðirin mín!"
"Hvaðan komstu, sonurinn minn? Hvernig ertu svo fölur á kinn?
Svo ertu blár og svo ertu bleikur, sem þú hafir verið í álfaleik."
"Mér tjáir ekki að dylja þig: álfamærin blekkti mig.
Móðir, ljáðu mér mjúka sæng, systir, bittu mér síðuband."
Leiddi hún hann í loftið inn, dauðan kyssti hún soninn sinn.
Vendi ég mínu kvæði í kross, villir hann, stillir hann,
Sankti María sé með oss, Þar rauður loginn brann, blíðan lagði byrinn undan björgunum fram.
