Fyrir austan, - sagt er, að það hafi verið í Odda, - sótti stúlka þvotta á kirkjugarð um kvöld; en þá hún var að taka þvottana, kom til hennar maður, er hún eigi þekkti. Hann tekur í hönd hennar og biður hana að koma með sér, og segir hann, að hana skuli ekkert saka; - "en viljirðu það eigi gjöra," segir hann, "þá muntu fá að reyna umbreytingu á gæfu þinni." Stúlkan þorði ekki annað en gjöra eftir beiðni hans og gengur með honum, þar til þau koma að húsbæ, að henni sýndist, þó það reyndar væri hóll; síðan ganga þau að dyrum bæjarins; hann leiðir hana inn og eftir löngum göngum, þangað til þau komu í baðstofu. Dimmt var að sjá fyrir hennar augum í öðrum enda baðstofunnar, en ljós brann í hinum; þar sá hún, að kona lá á gólfi og hafði hljóð nokkur og gat ei fætt barnið. Konu gamla sá hún hjá henni mjög angurbitna.
Maðurinn, er leiddi hana þangað, mælti til hennar: "Gakktu upp og hjálpaðu konu minni, svo hún fæði barnið." Stúlkan gekk upp og þar að, er konan lá, en gamla konan fór á burt; en hin aðkomna stúlka fór höndum um konuna, er á gólfi lá, eftir því er við átti og hún vissi, að við þurfti; greiddist þá fljótt um fyrir konunni, svo að barnið fæddist þegar. En þegar barnið var fætt, kom faðir barnsins með glas og sagði henni að bera úr því í augu barnsins, en varast að láta það koma í sín augu. Hún gjörði svo, að hún bar úr glasinu í augu barnsins; en þá það var búið, strauk hún fingrinum um annað auga sitt. Sá hún þá með því auganu, að margt fólk var í hinum enda baðstofunnar. Maðurinn tók af henni glasið og gekk með það á burt, kom síðan aftur og þakkaði henni fyrir hjálpina, og hið sama gjörði konan; sögðu þau henni, að hún mundi vera gæfukvenmaður. Hann gefur henni þá klæði í svuntu, er hún þóttist aldrei slíkt séð hafa; síðan tekur hann í hönd hennar og leiðir hana á burt, þangað til hann kom með hana að kirkjugarðinum, þaðan sem hann leiddi hana, og gengur síðan á burt, en hún fer heim til sín.
Á þessum komandi vetri andaðist kona prestsins, er þar var, en stúlka þessi varð aftur kona hans. Oft sagðist hún sjá huldufólk; það var og, að þá hún sá það taka saman heyflekki sína, lét hún taka saman hey hjá sér, enda var þá skammt til vætu, þótt bjart loft væri.
Það var einu sinni, að hún fór í kaupstað með prestinum, manni sínum. Þá hún var í búðinni, sá hún þar hinn fyrrnefnda álfamann, að hann bar varning út frá huldukaupmanni, er þar var. Þá varð henni það á, að hún heilsaði honum og sagði: "Sæll vertu, kunningi; ég þakka þér fyrir síðast." En hann gekk þá að henni, brá fingri í munn sér og dró um auga hennar; en við það brá henni svo, að hún sá eigi þaðan í frá huldufólk eða athafnir þess.
