Folkeminne fra Bøherad fortalt av Liv Bratterud 1878; etter oppskrifter av Moltke Moe.
Når en hadde ein go bølskap, så va ’n rædd fer, at andre sku ha vonnt av dæ, å misonne ’n. Dæ kælla dom agonn, å dæ trudde dom sku verke på krøtura. "Agonn æ verre hell trølldom" sa dom.
Treffe dæ ei ulykke på ein, dauar dæ ei ku, så trur dom at dæ æ kasta på dom. Da veit eg dæ æ gjort at dom har drigje skrotten på aen manns eigedom, hell høggje ’n sonn å kasta ’n på jolenne hell grave dæ ne i mødyngja te ein aen hell kasta dæ i bekkjenne krøtura drekk av. Dæmmæ trur dom, at dom kann vike ulykka frå seg sjalve å bol på hin. Hu! fer stygge folk!
Helles gjenge slike overtruer fælt mykkje i ættene. Den eine lærer av den andre, å dæ ein lærer av sjave folkje sitt hell ein nå mykkje hævare. Men du veit dom vi ’kje lata seg stå, at dom trur på slikt, å dæmmæ kjem dæ så sjella opp.
Dæ hender jamt, at furutoppnene tørkar; dæ kællar dom flògtyre hell fræstopp. Dæ ska væra utsent av finnænne dæ, å råkar dæ folk, så fær dom ein farleg sjuggdom. Å råka dæ krøtura, kælla dom dæ finnskot. Dæ va slikt vonnt som kåm flugannes.
Dæ va så mange måtar å få snakke mæ Sattan på. Ein va nå slik, at dom sku stelle seg på ein krossveg tri torsdagskvellar i ra; så sku Sattan kåmmå, å så fekk dom av hannom, om dom begjærde dæ, ein vesselepe’ng (vexlepenge). Når dom vessla ’n bol å fekk pengar att fer ’n, så kom ’n straks te bakes te dom, dom forliste ’n aller. Såless va den laga. Har ’u aller hørt dæ du?
